De meeste mensen zien het idee van Valentijnsdag als de "dag van verliefden" als iets vanzelfsprekends. Het is heel gewoon dat jonge kinderen en tieners op school elkaar kaartjes sturen bij deze gelegenheid, en voor verliefden om elkaar cadeautjes zoals snoep of bloemen te sturen. Maar wat is de echte oorsprong van deze populaire feestdag en waarom staat hij bekend als "Sint" Valentijnsdag?

Vele referentiewerken traceren de naam van de feestdag naar een derde-eeuwse Rooms-katholieke martelaar met de naam Valentijn. Let echter op wat deEncyclopaedia Brittanica over het onderwerp zegt: "Sint Valentijnsdag als een verliefdenfeest en de moderne traditie van het sturen van valentijnskaartjes hebben geen relatie met de heiligen maar schijnen veeleer verbonden te zijn met het Romeinse [seksuele] vruchtbaarheidsfestival Lupercalia (15 februari) of met het paarseizoen van de vogels" (15e editie, vol.10, p.336).

Tijdens dit "Lupercalia... werden de namen van jonge vrouwen in een doos gedaan en willekeurig eruit gehaald door mannen" (Encyclopedia Americana, "St.Valentine's Day"). Dit paar-vormen was uiteraard verbonden met seksueel immoreel gedrag. Dát is waar de uitdrukking "Wees mijn Valentijn" vandaan komt!

Maar waar kwam Lupercalia zelf vandaan? Het werd gevierd ter ere van de god Pan! In feite "schijnt de naam ontstaan te zijn uit de Griekse naam van Pan,Lycaeus, van lukos, een wolf... omdat Pan, als god van de herders, schapen beschermde tegen de roofzuchtigheid van wolven" (Lempdere's Classical Dictionary, p.339).

Wie was Pan? "De verering en de verschillende functies van Pan zijn afgeleid van de mythologie van de oude Egyptenaren.... Hij werd in heel Egypte vereerd met de grootst mogelijke plechtigheid.... Hij was het symbool van [vruchtbaarheid] " (Lempdere's, p.439). De legende van Pan als de jager van wolven en beschermer van de kudden ontstond in het oude bijbelse verslag van Nimrod, de "geweldige jager" voor het aangezicht des HEREN (Genesis 10:9) en bouwmeester van de toren van Babel (vlg. Alexander Hislop, The Two Babylons, 1917).

Deze verdorven heerser Nimrod was de oorspronkelijke lupercus ("wolvenjager") en Valentijn ("sterke man"). Hij is dezelfde figuur die door de Phoeniciërs als Baäl vereerd werd en elders in de Schrift voorkomt onder de naam Tammuz (Ezechiël 8:14). Deze Nimrod was geen heilige - hij was een losbandige man en een vijand van God, die van lieverlee na zijn dood vereerd werd door de heidenen. Hij is eerder een symbool van lust en geweld dan van liefde.

In 496 n.C. "kerstende" paus Gelasius het heidense Lupercalia door de naam ervan te veranderen. Hij verschoof ook de dag waarop het gevierd werd van 15 februari op de avond-tot-avond kalender naar 14 februari op de Romeinse kalender - daarmee het tijdstip van de avondviering ervan op zijn plaats houdend.

De vroege Rooms-katholieke Kerk trachtte in haar pogingen om de heidense populatie te onderwerpen de Romeinse viering van Lupercalia een "Christelijk" tintje te geven, net als vele andere populaire heidense vieringen. Ontdaan van hun meest schokkende elementen en met nieuwe "Christelijke" namen, gingen de vieringen van de heidense oudheid gewoon door onder de mensen.

Was dit een goed iets om te doen? NEE!!! God leert Zijn mensen om een hele andere aanpak te kiezen: "Gewent u niet aan de weg der volken" (Jeremia 10:2; Deuteronomium 12:29-32). In plaats van ons bezig te houden metgecommercialiseerde feestdagen die simpelweg opgeschoonde versies van oude heidense seks riten zijn, kunnen we beter in de wegen van onze Schepper wandelen.

Om meer te leren over "namaak" Christelijke vieringen en het ware Christendom dat ze voorafging kunt u ons boekje lezen: Herstel Apostolisch Christendom.