Dit artikel is een vertaling van het Engelstalige artikel “Is it Normal to be ‘Normal’?” van John Robinson, verschenen in het Tomorrow’s World magazine van september-oktober 2015.
Een aantal jaren geleden vroeg mijn toen negenjarige dochter me waarom ons gezin anders was. Zij had opgemerkt dat wij ons anders gedroegen dan alle andere gezinnen in onze buurt, en zij wilde weten waarom wij niet normaal waren.
De meeste mensen willen worden geaccepteerd door de groep waartoe ze behoren. Dit is een natuurlijke en sterke menselijke trek, en misschien het sterkst in onze kinderen. Zij willen worden beschouwd als een normaal onderdeel van de groep. Volwassenen kunnen de erkenning van de waarde van anders zijn ontwikkelen, maar voor kinderen kan dit heel moeilijk zijn.
Toen ik de vraag van mijn dochter hoorde, voelde ik meteen met haar mee over hoe zij zich voelde. Opgegroeid in een Sabbathoudende kerk was ik me vanaf betrekkelijk jonge leeftijd scherp bewust dat ik anders was dan de meeste andere kinderen om mij heen. Toen ik naar school ging, leerde ik al snel dat naar de kerk gaan op zaterdag niet normaal was. Voor de meeste van mijn medescholieren betekende kerk automatisch zondag, niet zaterdag.
Evenmin was het normaal dat ons gezin geen kerstmis vierde (een feestdag die niet is te vinden in de Bijbel, zoals lezers van dit tijdschrift zullen weten; als u meer wilt weten, lees dan ons gratis boekje Gods Feestdagen: Gods Meesterplan van Behoud). Dat gold ook voor het wegglippen eind september of begin oktober om met mijn familieleden acht dagen door te brengen op iets dat Loofhuttenfeest werd genoemd. Voor mij was het Feest fantastisch. Maar voor mijn klasgenoten klonk het vreemd en misschien zelfs gevaarlijk.
Wegens de Sabbat op de zevende dag kon ik nooit deelnemen aan de honkbal- of softbalcompetitie op zaterdag en ging ik op vrijdagavond niet naar rugbywedstrijden. Maar voor mijn schoolkameraden schenen deze activiteiten niet anders dan normaal.
Maar als ik terugkijkend echter zie hoe drastisch de Amerikaanse maatschappij in de laatste 20 of 30 jaar is veranderd, besef ik dat mijn klasgenoten en ik veel vanzelfsprekend vonden; veel van wat wij allemaal destijds als normaal beschouwden is tegenwoordig verre van normaal.
Het nieuwe normaal?
Toen ik een tiener was werden eenoudergezinnen gewoner, maar niemand twijfelde serieus aan het ideaal van het intacte gezin met twee ouders, geleid door een vader en een moeder. Tegenwoordig echter proberen strijders voor sociale rechtvaardigheid een nieuwe agenda op te dringen en de maatschappij een nieuw normaal op te leggen.
U hoeft mij niet op mijn woord te geloven. Kijk alleen maar in primetime naar de tv. In 2012 was er zelfs korte tijd op NBC een serie met de titel The New Normal [Het nieuwe normaal], dat dit allemaal belichaamde. De serie was aangekondigd als een comedy, maar kijk naar haar uitgangspunt: twee homoseksuele mannen en een surrogaat moeder besluiten een gezin te zijn. Een van hun kinderen heeft twee vaders en een surrogaat moeder; het andere heeft twee adoptief vaders plus een afwezige vader die wij nooit te zien krijgen. Deze comedy stak de draak met traditionele gezinswaarden, terwijl ondertussen het idee werd gepromoot dat men gezin mag definiëren op elke manier die men maar wil. Te midden hiervan was er één karakter, de grootmoeder, die de NBC producenten “kleingeestig” – intolerant en zelfs homofoob – noemden wegens het aanhangen van waarden die het grootste deel van de maatschappij nog maar 20 of 30 jaar eerder vanzelfsprekend vond.
Comedy? Zo’n aanval op het gezin is niet grappig.
Normaal Amerika?
Met dit allemaal in gedachten was ik in staat mijn dochter de gevolgen van normaal zijn in de hedendaagse maatschappij te helpen begrijpen. Zelfs in ons straatje was het normaal voor de kinderen in de buurt een ouder te missen door echtscheiding of verlating. Het was normaal voor kinderen ’s avonds laat buiten te lopen, zonder toezicht en zo in allerlei problemen te komen omdat er geen moeder was, geen vader of grootouder die het iets kon schelen wat hun kinderen deden.
Sommigen zijn misschien verrast te horen dat God dit probleem lang geleden voorzag. Hij inspireerde de apostel Paulus een brief te schrijven aan de jonge dienaar Timotheüs, waarin het gedrag wordt beschreven dat in de jaren kort voor de terugkeer van Jezus Christus als normaal zou worden beschouwd. Vraag u eens af in hoeverre dit de typische houdingen om ons heen van tegenwoordig beschrijft: “En weet dit dat in de laatste dagen zware tijden zullen aanbreken. Want de mensen zullen liefhebbers zijn van zichzelf, geldzuchtig, grootsprekers, hoogmoedig, lasteraars, hun ouders ongehoorzaam, ondankbaar, onheilig, zonder natuurlijke liefde, onverzoenlijk, kwaadsprekers, onmatig, wreed, zonder liefde voor het goede, verraders, roekeloos, verwaand, meer liefhebbers van zingenot dan liefhebbers van God. Zij hebben een schijn van godsvrucht, maar hebben de kracht ervan verloochend. Keer u ook van hen af” (2 Timotheüs 3:1-5).
Paulus begreep dat in de laatste dagen de mensen zelfzuchtig en arrogant zouden zijn, snel met op te scheppen over hun belangrijkheid. Kinderen zouden geen respect voor ouders hebben. De mensen zouden geen dankbaarheid tonen en ondankbaar zijn voor de goede dingen in hun leven. Zij zouden een gebrek aan zelfbeheersing hebben en erg trots zijn op zichzelf.
Kortom, zij zouden alleen zichzelf liefhebben en een samenleving scheppen waarin uitgaande christelijke liefde en gehoorzaamheid aan God absoluut abnormaal zouden zijn! In onze tijd het label: normaal te wensen is te wensen het soort persoon te zijn dat de meesten van ons, als we eerlijk zijn tegen onszelf, niet graag als gezelschap zouden hebben!
Wat is werkelijk normaal?
In deze huidige tijd is het niet normaal de zevendedagssabbat te houden of het Loofhuttenfeest en de andere jaarlijkse heilige dagen te vieren. Het is niet normaal ernaar te streven God te gehoorzamen en te leven naar het voorbeeld dat Jezus Christus Zijn volgelingen gaf. Maar in de heel nabije toekomst zal deze wereld ingrijpend veranderen.
God inspireerde de profeet Jesaja de volgende wonderbaarlijke profetie vast te leggen: “Want een Kind is ons geboren, een Zoon is ons gegeven, en de heerschappij rust op Zijn schouder. En men noemt Zijn Naam Wonderlijk, Raadsman, Sterke God, Eeuwige Vader, Vredevorst. Aan de uitbreiding van deze heerschappij en aan de vrede zal geen einde komen op de troon van David en over zijn koninkrijk, om het te grondvesten en het te ondersteunen door recht en gerechtigheid, van nu aan tot in eeuwigheid. De na-ijver van de HEERE van de legermachten zal dit doen” (Jesaja 9:5-6). Let ook op de woorden van Zacharia: “Het zal geschieden dat al de overgeblevenen van alle heidenvolken die tegen Jeruzalem zijn opgerukt, van jaar tot jaar zullen opgaan om zich neer te buigen voor de Koning, de HEERE van de legermachten, en om het Loofhuttenfeest te vieren. Het zal geschieden dat er geen regen zal vallen op hem die uit de geslachten van de aarde niet zal opgaan naar Jeruzalem om zich voor de Koning, de HEERE van de legermachten, neer te buigen” (Zacharia 14:16-17).
Samen beschrijven deze Bijbelverzen een prachtig beeld. God zal spoedig over de gehele wereld heersen, en Hij zal van iedereen verwachten te doen wat Hij zegt. Het in acht nemen van Zijn wekelijkse en jaarlijkse Sabbatten mag dan tegenwoordig voor de meeste mensen niet normaal lijken, maar de tijd komt spoedig dat alle volken het Loofhuttenfeest, de zevendedagssabbat en al Gods wetten zullen houden, die Jezus Christus niet kwam afschaffen, maar vervullen (Mattheüs 5:17). Zelfzuchtige menselijke eigenschappen zullen worden vervangen door nederigheid, respect, dankbaarheid en hoffelijkheid jegens onze naasten.
Zij die nu hebben besloten in te gaan tegen wat als normaal wordt beschouwd – met inbegrip van het vieren van Gods zevendedagssabbat en de heilige dagen – behoren tot de voorhoede van degenen die de mensheid onderwijzen wat werkelijk normaal is. Daarom dring ik er bij u op aan God te vragen u de moed en de kracht te geven tegen de stroom in te gaan, weerstand te bieden u aan te passen aan wat deze wereld als normaal beschouwt – en in plaats daarvan nu de levenswijze te volgen die God als normaal beschouwt.