Dit is de vertaling van het Engelstalige artikel “Pray fort he Peace of Jerusalem” door Peter Nathan, verschenen in het Tomorrow’s World magazine van juli 2021.
Sinds de vorming van de moderne staat Israël op 14 mei 1948, zo'n 73 jaar geleden, hebben diplomaten en politici getracht vrede te brengen naar Jeruzalem en het omliggende gebied. Toch heeft het land in die tijd talloze oorlogen, terroristische daden en burgerlijke ongehoorzaamheid meegemaakt ̶ met als gevolg het verlies van veel mensenlevens. Vrede is ongrijpbaar geweest.
Het hoeft dan ook geen verrassing te zijn dat de Bijbelse psalmist ons aanmoedigde te bidden om vrede voor Jeruzalem, een even essentiële noodzaak voor deze plaats als altijd (Psalm 122:6). De ironie is natuurlijk dat de naam van de stad in de Hebreeuwse taal eenvoudigweg ‘stad van vrede’ betekent ̶ de stad van vrede heeft ons nodig om te bidden voor hetgeen haar geacht wordt te definiëren. Wat is hier aan de hand?
De Abraham-akkoorden, een diplomatieke doorbraak die bereikt werd tijdens de regering van de Amerikaanse president Donald Trump, werden genoemd naar de Bijbelse patriarch Abraham. Hij was de vader van twee zonen, Ismaël en Izak, die op hun beurt de voorouders van de Arabische en Joodse volkeren waren. Deze akkoorden hebben Israël in staat gesteld diplomatieke betrekkingen aan te knopen en de banden met de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein te normaliseren, samen met andere islamitische landen in de moslimwereld, voor het eerst sinds de oprichting van Israël in 1948.
Gedreven door een diepgewortelde haat heeft een groot deel van de Arabische en islamitische wereld de staat Israël het bestaansrecht ontzegd. Vóór de Abraham-akkoorden heeft Israël alleen vredesakkoorden kunnen sluiten met Jordanië en Egypte. Andere staten hadden nog geen formele diplomatieke betrekkingen met Israël tot stand gebracht, maar door de Abraham-akkoorden wordt dezelfde boodschap van hun acceptatie van de aanwezigheid van Israël op andere manieren overgebracht. Saudi-Arabië geeft bijvoorbeeld de Israëlische nationale luchtvaartmaatschappij El Al overvliegrechten om de landen van de Perzische Golf te bereiken. Onlangs hebben de VAE een investering van US $ 1 miljard gedaan in het Israëlische Tamar offshore-gasveld. Technologische partnerschappen met Arabische financiers bloeien op in Israël, terwijl de stranden van de Golfstaten populair geworden zijn bij Israëlische toeristen.
Eigen identiteit politiek?
Maar de Abraham-akkoorden zijn niet de enige veranderingen die Israël raken. Er vinden ook andere veranderingen plaats in de betrekkingen tussen staten in het gebied. Hoe revolutionair de Abraham-akkoorden ook mogen zijn, ze maken deel uit van een groter geheel van verschuivende relaties. Nu de Verenigde Staten hun betrokkenheid in het gebied verminderen, proberen Rusland en China het vacuüm te vullen. Dit leidt tot een herschikking van belangen tussen de diverse staten in de regio.
Binnen Israël lijkt een politieke patstelling voort te duren na zijn vierde verkiezingen in twee jaar. De langst dienende premier van Israël, Benjamin Netanyahu, worstelt om voldoende steun te krijgen om een nieuwe regering te vormen, maar geen enkele andere politicus of politieke partij lijkt een betere kans te hebben. Netanyahu's problemen als leider van de Likoed-partij weerspiegelen de seismische bewegingen en herschikkingen die in het hele Midden-Oosten plaatsvinden, wat ons eraan herinnert dat de vrede van Jeruzalem van zowel interne als externe factoren afhangt.
De oppositiepartijen in Israël zijn door slechts één idee verenigd: Netanyahu uit de rol van premier van het land te verwijderen. Waarnemers hebben de huidige impasse beschreven als 'de politiek van eigen identiteit' (“Israel is entering the era of cultural self identity politics”, Arutz Sheva, 26 april 2021). Waarom? In tegenstelling tot de VS met zijn twee belangrijkste politieke partijen werden bij de meest recente verkiezingen van Israël tien politieke partijen in zijn parlement, de Knesset, gekozen. Kiezers kozen niet voor een partij die het best geschikt was om een functionerende regering te leiden, maar eerder voor de partij die hun individuele etnische, religieuze, politieke en sociale identiteit het beste vertegenwoordigde. Andere landen hebben dezelfde ervaring, maar in verschillende mate, Israël leidt echter het peloton ̶ mogelijk tot zijn eigen vernietiging.
Degenen die bekend zijn met de Bijbel zullen misschien opmerken dat deze situatie als een herhaling van een andere periode in de geschiedenis van Israël klinkt, zoals uiteengezet in het Bijbelboek Richteren. Het slotvers van dat boek vertelt van een situatie die tweemaal in voorgaande hoofdstukken uitgelegd wordt, en die het hele boek samenvat: "In die dagen was er geen koning in Israël: eenieder deed wat juist was in zijn ogen" (Richteren 21:25).
Allianties wijzigen snel
Maar 'eigen identiteit politiek' is niet alleen een intern Israëlisch probleem. In het hele Midden-Oosten veranderen allianties sneller dan een kameleon zich aan zijn omgeving kan aanpassen.
Dankzij president Biden zet de VS Iran opnieuw aan zijn nucleaire ambities te volgen, een reden tot ongerustheid bij de andere staten in het Midden-Oosten en tevens in Israël. Nieuwsberichten leggen een verbinding tussen Israël en een aantal aanvallen op het Iraanse nucleaire programma, die teruggaan tot het Stuxnet-virus in 2010 en meer recentelijk tot de moord op de leidende Iraanse nucleaire expert in 2020. Zeer recent in april 2021 verlamde of vernietigde een incident in de Iraanse verrijkingsfaciliteit in Natanz veel van zijn centrifuges die gebruikt werden om uranium te verrijken. Israël heef niet de verantwoordelijkheid voor deze gebeurtenissen opgeëist, die de onverbiddelijke wens van Iran om Israël te vernietigen versterkt hebben. Maar Israël is ook duidelijk betrokken bij acties tegen Iraanse scheepvaart waarvan het beweert dat die wapens aan Syrië of aan Hezbollah, Irans vertegenwoordiger in Libanon, aflevert. Israël neemt al lang openlijk Iraanse faciliteiten en activiteiten in Syrië op de korrel.
Het klimaat voor de Abraham-akkoorden werd verbeterd toen Saoedi-Arabië in 2016 de diplomatieke betrekkingen met Iran verbrak, vanwege niet alleen bezorgdheid over de Iraanse nucleaire ambities, maar ook vanwege de steun aan Houthi-rebellen in Jemen, dat aan de zuidgrens van Saoedi-Arabië ligt. Meer recentelijk zijn de Saoedi's echter opnieuw in gesprek gegaan met Iran. Zullen de Saoedi's erin slagen om bevriend te raken met zowel Iran als met Irans meest gehate vijand, Israël? Ondertussen zoekt NAVO-lid Turkije – een land dat lange tijd een geseculariseerde of verwesterde benadering tot de Islam heeft ondersteund – zowel toenadering tot Iran als de leider van de sjiietische Islam alsmede tot Saoedi-Arabië als de spil in de wereld van de soennitische islam. Blijft de voormalige driedeling tussen seculiere, soennitische en sjiietische belangen bestaan? Of zullen wijzigende allianties de kleinere spelers in staat stellen hun eigen belangen te zoeken?
Hoe dan ook, vrede in het Midden-Oosten blijft ongrijpbaar. Door Zijn profeten waarschuwde God het oude Israël om op zijn hoede te zijn voor aanspraken op vrede (Jeremia 4:10; 6:14; 8:11; Ezechiël 13:10). In de tijden van Jeremia en Ezechiël werd Jeruzalem geconfronteerd met een dreigende onderwerping en uiteindelijke gevangenschap door het Babylonische rijk. Tegenwoordig zou iemand een 'Jeremia' genoemd kunnen worden wanneer hij herhaalde, vurige smeekbeden doet ̶ zoals Jeremia zijn natie vurig en herhaaldelijk waarschuwde om verder te kijken dan de aantrekkelijkheid van door mensen gemaakte vredesverdragen.
Er zal vrede, zowel intern als extern, in Jeruzalem en Israël komen. Maar zij zal niet komen door menselijke politiek en diplomatie. Schrijvend na de Babylonische ballingschap waarschuwde de profeet Zacharia dat Jeruzalem zal zijn "een steen die moeilijk te tillen is", waaraan alle landen die zich met haar zaken bemoeien zichzelf zullen verwonden (Zacharia 12:2-3).
De vrede waarvoor de psalmist ons aanmoedigde te bidden, zal niet het resultaat zijn van een door mensen bedacht vredesakkoord, maar van leven in harmonie met de geopenbaarde wil van God. Die geopenbaarde wil wordt uiteengezet in de bladzijden van de Bijbel, die laten zien dat Jeruzalem het centrum van wereldvrede zal zijn die volgt na de terugkeer van Jezus Christus. Als u meer wilt weten over de verbazingwekkende veranderingen die op dit gebied op het punt staan te beginnen, vraag dan ons gratis boekje Het Midden-Oosten in de profetieën aan. U hoeft er alleen maar om te vragen.
Er is inmiddels op 13 juni toch een nieuwe coalitieregering gevormd onder leiding van de nieuwe premier Naftali Bennett, echter zonder de Likoed-partij van Benjamin Netanyahu