PROFETIE KOMT TOT LEVEN

BRON: Article: Tomorrow's World, November - December 2008

Het mysterie van de "Verloren Tien Stammen" van Israël heeft de mensen eeuwenlang geïntrigeerd.

Wie zijn zij?

Waar zijn zij?

In zijn instructies aan de Lewis en Clark expeditie vroeg zelfs president Thomas Jefferson van de V.S. aan de onderzoekers om naar verwantschappen te zoeken tussen de Tien Verloren Stammen en de Amerikaanse Indianen van de Great Plains. Syndicaat schrijver Charles Krauthammer, die dit verhaal vertelt in een column, die de 60ste gedenkdag markeert van de staat Israël, merkte op dat Lewis en Clark de verloren stammen niet vonden bij de Indianen - en voegt dan zijn eigen terloopse opmerking toe en brengt een algemene kijk op het onderwerp onder woorden: "zij zijn nergens". (Washington Post, 16 mei 2008) Zoals vele anderen neemt Krauthammer aan, dat de "Verloren Tien Stammen" eenvoudig verdwenen in de nevelen van de geschiedenis.

Een paar maanden later beschreven nieuwsverslaggevers de Bnei Menashe - een groep mensen, die in India wonen en massaal naar Israël willen immigreren; zij beweren "af te stammen van de verloren stam Menasche (Manasse) één van de tien stammen, die verbannen werden uit het land Israël door het Assyrische Rijk, meer dan 27 eeuwen geleden". De Bnei Menashe houden de Sabbat, de koosjer voedselwetten en aanbidden in synagogen. (New Jersey Jewish Standard, 13 augustus 2008)

Met de jaren zijn andere vermeende overgeblevenen van de "Verloren Tien Stammen" gemeld uit afgelegen delen van de wereld. De meeste wetenschappers verwerpen deze verslagen als mythen en verwijzen minachtend naar wat zij beschouwen als het gebrek aan betrouwbaar bewijs, dat deze stammen tegenwoordig bestaan.

Hoe zit het met het denkbeeld, dat de volken van West Europa en de Britse eilanden een deel zijn van de Verloren Tien Stammen?

Professor Tudor Parfitt van de Universiteit van Londen zegt dat de mening "niet voorzien is van zelfs een spoor van bewijs" en de "onkunde" weergeeft van "slecht opgeleide discipelen van de beweging". (The Lost Tribes of Israël: The History of a Myth - [De Verloren Stammen van Israël: De Geschiedenis van een Mythe] - pag. 53, 62)

De inzichten van professor Parfitt en zijn collega's zien belangrijke bijbelse aanwijzingen over het hoofd en negeren aanzienlijk historisch bewijs, dat mogelijk maakt om de identiteit en huidige locaties te ontdekken van de stammen van Israël. Weinigen lijken te begrijpen, dat tientallen profetieën samenhangend met dit belangrijk onderwerp nu tot leven komen!

Niet Echt Verloren! 

Alhoewel vele moderne wetenschappers de Israëlitische stammen uit het oog hebben verloren, zijn de identiteit en locatie van de stammen van Israël niet echt verloren! Jezus zei aan Zijn discipelen "begeeft u liever tot de verloren schapen van het huis Israëls". (Matteüs 10:6) Het "Huis Israël" verwijst naar alle twaalf stammen van Israël, die afstammen van de twaalf zonen van Jacob. (Genesis 35:23-26) Zowel de Bijbel als de geschiedenis geven aan dat de discipelen van Christus hun missieuitgevoerd hebben. Jakobus richtte zijn epistel aan "de twaalf stammen in de verstrooiing". (Jakobus 1:1) Josephus, een Joodse schrijver in de eerste eeuw n. Chr. tekende op dat "de tien stammen zijn tot nu toe voorbij de Eufraat en het is een immense menigte" . (Antiquities of the Jews - [Antiquiteiten van de Joden] - 11:5:2) De zin "voorbij de Eufraat" openbaart dat de tien stammen in Parthië waren - een gebied ten zuiden van de Kaspische Zee - waar de Israëlieten eeuwen van tevoren in ballingschap gingen. Professor George Rawlinson van Oxford merkte op, dat de Parthiërs een deel waren van de Scythiërs en dat hun naam "Parthi" "verbannen zijn" betekent en dat zij onder het gezag van de Assyriërs en de Meden zijn geweest. (The Sixth Great Oriental Monarchy - [Het Zesde Grote Oostelijke Koninkrijk] - pag. 19, 26) - een beschrijving, dat van toepassing is op de Israëlieten! Parthen hoorden Petrus in Jeruzalem spreken op het Pinksterfeest. (Handelingen 2:9) De vroege kerkhistoricus Eusebius (263-339 n. Chr.) bericht dat Andreas, een discipel van Christus naar Scynthië ging en Thomas naar Parthië. (The History of the Church - [De Geschiedenis van de Kerk] - 3:1:1) Oude overleveringen brengen Bartholomeus en Phillippus ook in verband met deze zelfde gebieden - hetgeen laat zien, dat de Apostelen in hun tijd de locatie kenden van de Israëlitische stammen.

Historici brengen de Scythiërs in verband met een volk, genaamd de Sacae. In zijn vertaling van The Histories - [De Geschiedenissen] van Herodotus, verbindt Rawlinson de Sacae - vermeld in inscripties, die Darius opdroeg in ca. 500 v. Chr. op de Behistun Rots in noordwest Iran - "met de Beth-Khumree van Samaria of de Tien Stammen van het Huis Israël". (pag. 378) In de apocriefen, het boek 2 Esdras staat dat (na de val van het Assyrische Rijk) "de tien stammen..... namen na gezamenlijk overleg..... om [te] gaan naar een ander land..... en zij kwamen via de nauwe doorgangen van de Eufraat binnen" (2 Esdras 13:40-45) - zij gingen naar het noorden door de bergengten naar de Krim.

De Londense historicus Sharon Turner uit de negentiende eeuw schreef, "De emigrerende Scythiërs staken de Araxes over (een rivier tussen de Zwarte en Kaspische Zee), verlieten Azië en vielen de Krim binnen. Ze verschenen plotseling in Europa, in de zevende eeuw vóór het Christelijke tijdperk". (The History of the Anglo-Saxons - [De Geschiedenis van de Angelsaksen] - Deel 1, pag. 98) Turner beschreef ook hoe de Scythiërs en een aanverwant volk, de Kimmeriëns (Kimbri of Kumri of Cymry) uiteindelijk Brittannië bereikten en dat "de bewoners van Wales, die hun afstammelingen zijn, zich altijd Cymry hebben genoemd". (ibid., pag. 34) - inderdaad, die naam staat tegenwoordig op hun ansichtkaarten!

Critici zijn niet overtuigd; Professor Parfitt zegt, dat het idee om de Verloren Tien Stammen te zoeken in Amerika, Brittannië en de Angelsaksische - Keltische volken, die voortkomen uit noordwest Europa, "bizar" is en niet de "minste betekenis" heeft met betrekking tot geschiedenis. (Parfitt, pag. 53, 64) Hij beweert verder dat enkele van de vroegste "uitingen van een bedachte Israëlitische genealogie voor de Britten" van personen komen van twijfelachtige reputatie en wetenschap in de 16de en 17de eeuw. (The Lost Tribes of Israël - [De Verloren Tien Stammen van Israël] - pag. 41-61)

Maar dit standpunt negeert eenvoudig belangrijke historische feiten. De Declaratie van Arbroath in 1320 n. Chr. - De Schotse "Verklaring van Onafhankelijkheid" - bijvoorbeeld, verklaart dat de voorvaderen van de Schotten uit Scythië kwamen via Spanje in ongeveer 500 n. Chr. - ongeveer 1200 jaar na de Assyrische verovering van Samaria in 721 v. Chr. (zie The Story of Celto-Saxon Israël - [Het Verhaal van Keltisch - Saksisch Israël] - Bennett, pag. 96-99) 

Gildas, een Brits geschrift uit de vroege jaren 500 n. Chr. beschrijft de Angelsaksische invasie als Gods straf voor "deze, Zijn Israëlieten" - de Britten. (De Excidio Britanniae) 

De vroege kronieken van Ierland noemen de eerste inwoners van het groene Ierland de "Tuatha de Danann" (The Story of the Irish Race - [Het Verhaal van het Ierse Ras] - Macmanus, pag. 2-6; The Flowering of Ireland - [De Opkomst van Ierland] - Sherman, pag. 51-55), wat eenvoudig te vertalen is als "stam van Dan" - één van de stammen van Israël. De Tuatha de Danann van Ierland blijken dezelfde mensen te zijn als de Danoi van Griekenland, die volgens plaatselijke legendes uit Egypte kwamen rond 1500 v. Chr. - rond de tijd van de Exodus van de Israëlieten. Eén van de gewoonten van de stam Dan was om de plaatsen waar zij zich vestigden of doorheen trokken een andere naam te geven. (Jozua 19:40-48; Richteren 18:11-12, 26-29) De Danieten waren een zeevarend volk (Richteren 5:17), waarvan werd voorspeld, dat zij hun merkteken achterlieten op plaatsnamen: Cyprus werd de Ia-Dnan (Eiland van Dan) genoemd, de Donau, de Dardanellen, Dantzig en Denemarken. (Zie Bennett, pag. 76-79)

Bovendien leverden in de 17e eeuw de Vaticaanse bibliothecaris Kardinaal Baroneous en Aartsbisschop Ussher van Ierland - één van de grootste wetenschappers van zijn tijd - beiden het bewijs dat de Apostelen Jakobus, Paulus, Simon Petrus, Simon de Zeloot, samen met Jozef van Arimathea, het evangelie predikten in de Britse eilanden. (zie The Whole Works of James Ussher - [Het Hele Werk van James Ussher] - deel 5, hoofdstuk 1) 

Dit hecht meer geloof aan het begrip, dat de Apostelen aandacht hadden besteedaan de instructie van Jezus Christus om "te gaan naar de verloren schapen van het Huis Israël".

Profetische Betekenis 

Maar waarom is het nu belangrijk om de identiteit en locatie te kennen van de stammen van Israël?

Bijbelprofetieën vermelden karaktertrekken van de stammen van Israël, die "in de laatste dagen" (Genesis 49:1) duidelijk en herkenbaar zullen worden. Mozes voorspelde, dat de afstammelingen van de Israëlieten "in de laatste dagen" volkomen immoreel zullen worden en moeilijke tijden tegemoet zullen gaan. (Deuteronomium 4:27-30; 28:26-29)

Jeremia waarschuwt voor een komende periode van verdrukking en kastijding voor zondige Israëlitische landen, die hij "een tijd van benauwdheid voor Jakob" noemt.(Jeremia 30:1-15) 

Gods dienaren hebben de verplichting om Zijn volk te waarschuwen voor gevaren, die in het vooruitzicht liggen. (Jesaja 58:1; Amos 3:7)

Het begrijpen van de locatie en identiteit van de tegenwoordige Israëlitische landen is een sleutel om Bijbelprofetie te begrijpen over hun toekomst en het helpt om onze boodschap hierop te richten, nu deze profetieën tot leven komen!