Dit is de vertaling van het Engelstalige artikel “Pieces of the Prophetic Puzzle in Europe?” ( A personal message from the Editor in Chief), door Gerald E. Weston, verschenen in het Tomorrow’s World magazine van maart-april 2019.
De Britten hadden er genoeg van om van Brussel te horen welke komkommers aan de schoonheidsnormen van de Europese Unie voldeden en daarom verkocht konden worden. Dat was echter minder belangrijk dan de visquota’s die op de wateren geplaatst werden die de Britten als hun eigen beschouwden. Dan waren er de betalingen om zwakkere EU-economieën te subsidiëren. Kortom, Groot-Brittannië verloor zijn soevereiniteit en velen waren hiermee niet ingenomen.
De Britse premier David Cameron nam wat een welberekende gok leek om het probleem op te lossen. Op 20 februari 2016 kondigde hij aan dat hij het volk zou laten beslissen in de Europese Unie te blijven of die te verlaten. “Hij zei dat hij campagne zou voeren om in een hervormde EU te blijven ̶ en beschreef de stemming als een van de grootste beslissingen ‘tijdens ons leven’” (‘EU-Referendum: Cameron sets June date for UK vote”, BBC.com, 20 februari 2016).
Het referendum was gepland op 23 juni 2016. De kleurrijke voormalige Londense burgemeester Boris Johnson, vlammen werpende onruststoker Nigel Farage, en parlementslid Michael Gove leidden de ‘Leave’-krachten, maar de inzet was dat mensen uiteindelijk bij de status quo zouden blijven, in plaats van een sprong in het duister van een onzekere toekomst te wagen. Weinigen geloofden dat de Britten het zouden doen. De leider van de Labour Party, Jeremy Corbyn, wilde dat Groot-Brittannië binnen de unie bleef, maar weigerde zich bij Cameron aan te sluiten veeleer in de hoop de Conservatieven ten val te brengen en zijn eigen ‘Remain’-overeenkomst te sluiten.
De storm arriveert
Ik was op de avond van de stemming in Brussel en genoot van een hamburger Belgische stijl in een openluchtrestaurant in de buurt van het EU-Parlement. Tegen het einde van de maaltijd was het duidelijk dat er groot onweer op komst was en mijn collega en ik besloten dat het tijd was om te vertrekken ̶ en geen moment te vroeg. Zijn satellietnavigatiesysteem waarschuwde hem nog net op tijd om een belangrijke vierbaans snelweg te mijden of urenlang vast komen te zitten wegens omgewaaide bomen, doorgebroken hoogspanningslijnen en overstromingen. Het was een hevige storm.
Terug in mijn hotel in Charleroi zette ik de televisie aan om het laatste nieuws te zien. Zowel Boris Johnson als Nigel Farage drukten hun teleurstelling uit over het feit dat Brexit een nederlaag zou lijden. Dat was de consensus op dat moment. Vanwege het één-uur verschil in de tijdzones en stembureaus die laat sloten, besloot ik tot de ochtend te wachten om het onvermijdelijke te horen.
De hevige storm die in de nacht van de stemming het gebied van Brussel trof, was niets vergeleken met de storm die Groot-Brittannië en de EU de volgende ochtend trof. De Britten hadden het ondenkbare gedaan. Ze stemden om de EU te verlaten.
Een scheiding is zelden gemakkelijk en meestal niet eenvoudig. Scheidingspapieren indienen is één ding. Het doorwerken van de details is heel wat anders. Engeland en Wales stemden voor Leave, maar Schotland, Noord-Ierland en Gibraltar stemden voor Remain. Nog in 2014 had de Scottish National Party om een referendum gevraagd om het niet altijd ‘verenigde’ Verenigd Koninkrijk te verlaten. De Schotse dreiging om uit het VK te treden en hun wagon aan Europa te koppelen, is geen kwestie van louter woorden. Hoe de grensproblematiek tussen de Republiek Ierland, die in de EU blijft, en Noord-Ierland, dat deel uitmaakt van het Verenigd Koninkrijk, op te lossen, blijft een lastig probleem.
De Brexitcrisis werd afgelopen januari ernstiger. De overeenkomst die premier Theresa May met de EU gesloten had, moest door het parlement goedgekeurd worden, maar het Parlement stemde met een ‘no deal’, met een verbluffend verschil van 432 tegen 202, tegen de overeenkomst. De ‘Brexiteers’ beweren dat het door premier May bemiddelde ̶ nu afgewezen ̶ akkoord, het VK voor onbepaalde tijd aan de EU gebonden zou hebben, maar zonder enige invloed van het koninkrijk op de EU-regels. Zij geloven dat het aanvaarden van die overeenkomst slechter zou zijn geweest dan in de EU te blijven, een punt waarmee de 'Remainers' het eens zijn. Het resultaat was in ieder geval een dramatische nederlaag voor het exit-plan.
Velen in Noord-Amerika zien de dreigende gevaren aan de andere kant van de Atlantische Oceaan niet. Zal er te elfder ure een of andere overeenkomst tussen Groot-Brittannië en de Europese Unie bij elkaar geflanst worden? Of zal er geen akkoord komen, wat sommigen een ‘harde Brexit’ noemen? De antwoorden zullen waarschijnlijk veel duidelijker zijn tegen de tijd dat u dit leest, maar hoe de situatie zich ook mocht ontwikkelen, één ding is vrijwel zeker: het tegenwicht van Groot-Brittannië tegen de macht op het continent, en haar matigende invloed, zal zeer sterk verminderen.
Er zijn genoeg vragen. Wat gebeurt er met de Britse economie? Er zijn hierover verschillende meningen, echter alleen de tijd zal het leren. Wat gebeurt er met de Duitse economie? Twintig procent van de Duitse auto-exporten ging in 2016 naar Groot-Brittannië. Een artikel in de Irish Times publiceerde deze voorspelling aan de vooravond van de parlementaire stemming van 16 januari: “Een no-deal Brexit zou voor chaos kunnen zorgen in de cruciale productie- en exportsector van Duitsland” (“Germany’s united front on Brexit crumbles ahead of London’s Tuesday vote” IrishTimes.com, 15 januari 2019). Cyprus Mail Online sloot aan: “‘De gevolgen van een ‘no-deal’ zouden fataal zijn’, zei de Duitse vereniging van autofabrikanten VDA na de stemming” (“German carmakers warn hard Brexit would be ‘fatal’”, Cyprus-Mail.com 16 januari 2019).
Als de Duitse economie inzakt, wat voor effect zal dat op de zwakkere Europese economieën hebben? Let op deze zeer ontnuchterende conclusie van een rapport met de titel “All or Nothing” van German-Foreign-Policy.com:
In het geval van een ‘harde’ Brexit zal de Duitse industrie verliezen lijden in de miljarden met dubbele cijfers.... De Duitse regering verlaat zich op een ‘alles of niets’ beleid ̶ een grondregel die een kenmerkende trek van het buitenlandbeleid van Berlijn is gebleven sinds bijna 150 jaar, die Duitsland tweemaal heeft doen ineenstorten, om maar te zwijgen over de schade die aan buurlanden werd toegebracht (13 december 2018, nadruk toegevoegd).
De Bijbel biedt inzicht!
De beschikbare gegevens laten zien dat dit Werk al tientallen jaren voorspeld heeft, gebaseerd op Bijbelprofetie, dat Groot-Brittannië geen deel zal uitmaken van de beestmacht in de eindtijd die in Europa zal verrijzen kort voordat Jezus Christus terugkeert. Groot-Brittannië kan mogelijkerwijs op de een of andere manier deel uitmaken van een grotere economische unie, maar zij zal geen deel uitmaken van de unie van “tien koningen”, die “… eensgezind [zullen zijn] en... hun kracht en macht aan het beest overdragen’. Die unie zal van zeer korte duur zijn. Ze kan er in het begin goed uitzien, maar ze zal uitmonden in vernietiging op grote schaal,en pas tot een volledig einde komen wanneer de Koning der koningen terugkomt om de mensheid voor de door haarzelf veroorzaakte totale vernietiging te behoeden (Openbaring 17:12-14; Mattheüs 24:21-22).
Bijbelprofetie onthult dat er “tien ‘koningen” (heersers of mogelijkerwijs landen) in Europa zijn die aan het einde van het tijdperk "… hun kracht en macht aan het beest [zullen] overdragen." (Openbaring 17:12-13). Ze onthult ook dat deze alliantie broos zal zijn (Daniël 2:41-43). Duitsland is niets anders dan de moderne nakomeling van het oude Assyrië en zal de kern vormen van dit machtsblok in de eindtijd. (Voor meer informatie zie ons artikel “‘Wat is er geprofeteerd voor Duitsland?” op deze website) Anderzijds maakt het Verenigd Koninkrijk deel uit van het huis van Israël. Dit wordt in meer detail uitgelegd in ons onthullende boekje De Verenigde Staten en Groot-Brittannië in de profetieën.
Normaal gesproken dragen landen “… hun kracht en macht” niet aan een ander land over. Er komt een crisis die de Europese Unie, zoals wij die kennen, zal veranderen. De -Trump-regering daagt Duitsland uit om meer aan defensie te besteden en heeft gedreigd zich uit de NAVO terug te trekken. Het cliché zegt: ‘Wees voorzichtig met wat u wenst’.
Op 7 januari stelde de bedrijfssectie van The Telegraph een ontnuchterende vraag in een van zijn artikelen: “Is dit het jaar waarin de wereld uit elkaar valt?” Na het uiteenzetten van de feiten en het peinzen over dat de wereld zich waarschijnlijk door 2019 zal weten heen te modderen, eindigt het artikel met te zeggen: “De westerse liberale orde die we aan het einde van de Koude Oorlog als vanzelfsprekend beschouwden, staat onder existentiële dreiging”, en met te wijzen op de samenvatting van een internationale groep analisten: ‘We stellen ons in op problemen die ons te wachten staan. Grote problemen.” De wijzen zullen toezien hoe deze puzzelstukken steeds meer bij elkaar komen.