Dit artikel is de vertaling van het Engelstalige artikel: “Abortion: The Real Story, Part 2” door Gerald E. Weston, verschenen in het Tomorrow’s World magazine van juli-augustus 2018.

In de laatste editie van Tomorrow’s World hebben we enkele van de complexe problemen met betrekking tot abortus onderzocht. We lazen hoe dr. Bernard Nathanson, Lawrence Lader en anderen op bedrieglijke wijze abortus aan Amerika en een groot deel van de wereld verkochten. We lazen de bekentenis van dr. Nathanson, en hoe hij en anderen opzettelijk opgeblazen statistieken aan de media gaven over het aantal illegale abortussen en de daaruit voortvloeiende sterfgevallen om sympathie op te wekken voor het toestaan van abortus. We hebben gezien hoe de media de waarheid verdraaien en het feit verdoezelen dat een hoog percentage Amerikanen tegen abortus is. Dit geldt in het bijzonder voor millennials – zij die ruwweg tussen de 18 en 35 jaar oud zijn  ̶  maar iemand zou dit nooit te weten komen op basis van het rookgordijn van de vooringenomenheid van de linkse media.

We hebben ook gezien dat sommige van de meest uitgesproken voorstanders van abortus later van mening veranderden en leiders werden in de ‘pro-life’ [voor het leven] beweging. Onder hen waren dr. Nathanson en Norma McCorvey, ook bekend als Jane Roe van de Roe versus Wade-uitspraak van het hooggerechtshof [Supreme Court] die abortus legaliseerde. Carol Everett, die op een bepaald moment vijf abortusklinieken leidde, spreekt zich nu uit tegen de abortusindustrie; en voormalig abortusarts, dr. Anthony Levatino, is ook van kant gewisseld.

We merkten ook op dat geldelijke winst een drijvende kracht is in de abortusindustrie, maar ook – en net zo belangrijk – worden velen gemotiveerd door een misplaatst gevoel dat ze vrouwen helpen. En vooroordeel jegens God en religieuze mensen draagt bij aan een verwrongen wereldbeeld.

Voordat we dit onderwerp uitvoeriger bekijken, wil ik de lezer eraan herinneren dat noch dit artikel, noch het vorige artikel  bedoeld is om iemand te veroordelen. Ons doel is om kennis over te dragen en te laten zien dat er hoop is. Het zou echter verkeerd zijn om te zeggen dat aborteurs, degenen die abortussen hebben ondergaan en degenen die de praktijk ervan ondersteunen of nalaten zich ertegen uit te spreken wanneer dit passend is, zonder schuld voor God zijn. Abortus is moord! Maar zelfs moord kan worden vergeven, en er is hoop en bevrijding van schuld, wat we verderop in dit artikel zullen zien.

VAN KANT VERANDEREN

Laten we dieper ingaan op de verhalen van mannen en vrouwen die eens pro-abortus waren maar een bewustwording meemaakten en anti werden. En we zullen zien dat er hoop is voor zowel de aborteurs als voor degenen die een beslissing hebben genomen waar ze spijt van hebben gekregen, of het nu ging om abortussen uit te voeren, een abortus te ondergaan of abortus aan te moedigen. De verhalen van degenen die zijn overgestapt van het doden van levens naar het redden van levens zijn allemaal verschillend, maar zijn ook allemaal boeiend.

Linda Couri onderging op 24-jarige leeftijd een abortus en was opgelucht dat haar probleem was verdwenen – zo dacht ze. Ze ging werken voor Planned Parenthood [Gepland ouderschap] vanuit de gedachte dat ze de juiste barmhartige daad deed door jonge vrouwen te counselen. Toen echter de vraag “Is het een baby” werd gesteld door een angstige 16-jarige, kwam zij in tweestrijd. Zou ze de waarheid vertellen: “Ja, natuurlijk is het een baby” (haar woorden), of zou ze een waarheidsgetrouw, maar misleidend antwoord geven: “Het is het product van conceptie”? Ze volgde het voorgeschreven beleid, maar had toch de geruststelling van een collega nodig dat wat zij had gedaan goed was. Er was een tweestrijd in haar. Andere schuld-veroorzakende incidenten deden zich voor, en elf jaar na haar eigen abortus, realiseerde zij zich dat ze een vreselijke fout had gemaakt.

Dr. Anthony Levatino was mede-eigenaar van wat ooit de enige verloskunde gynaecologiekliniek was in verschillende provincies van de staat New York die abortussen door ontsluiting en afzuiging uitvoerde bij baby’s in het tweede trimester. Zijn bewustwording kwam toen zijn eigen jonge geadopteerde dochter werd aangereden door een auto en gedood. Die verschrikkelijke tragedie maakte hem wakker. Hij legde het verband tussen zijn werk in de kliniek en de waarde van een mensenleven. Hij besefte dat hij de verkeerde weg bewandelde – dus stapte hij ervan af.

Deze verhalen en die van anderen lijken allemaal enkele dingen gemeen te hebben. Hun visies wat abortus betreft werden bijvoorbeeld ingegeven en gevormd door de cultuur en media om hen heen. Zoals geciteerd in mijn vorige aflevering over dit onderwerp legde Levatino het als volgt uit: “Iedereen in de abortusindustrie weet dat iedereen die betrokken is bij de pro-life beweging een mafkees is. Ik weet het, omdat CNN me dat vertelt, en ze zouden nooit tegen mij liegen.”

Velen misleiden zichzelf ook om te gaan geloven dat ze de juiste daad van barmhartigheid doen. ProLifeAction.org plaatst in dit verband het getuigenis van Levatino:

Ik heb vaak gehoord van andere verloskundigen: Nu ja, ik ben niet echt pro-abortus, ik ben pro-vrouw. Hoe vaak hebt u die al gehoord? De vrouwenbewegingen in dit land, ze staan niet alleen, maar zij hebben die ideeën aan de bevolking heel goed weten te verkopen. Dat het op een of andere manier vernietigen van een leven pro-vrouw is. Toch gebruiken veel verloskundigen die rechtvaardiging voor zichzelf , en ik kan u vertellen: velen van hen geloven het. Vroeger geloofde ik het ook. Het is niet moeilijk om ervan overtuigd te zijn.

Linda Couri had dat wereldbeeld. We mogen een afkeer hebben van de vernietiging van het menselijk leven in de baarmoeder, maar we moeten begrijpen hoe het komt dat velen overdag routinematig aan deze activiteit deelnemen, en toch ’s nachts goed slapen. Hun opvoeding vanaf de kindertijd was gebaseerd op een sterk werelds waardesysteem. Het is leerzaam om te lezen hoe mevrouw Couri op een conferentie in 2012 in een lezing met de naam “CONVERTED: From Abortion Provider to Pro-Life Activist” een beschrijving gaf van haar vroege wereldbeeld..

Als jong persoon waardeerde ik vrijheid werkelijk boven alles. . . . En ik vond ook religie, vooral het christendom . . . wreed en dom, werkelijk. Ik zag mensen aan die kant van de schutting als veroordelend, saai, oppervlakkig en anti-intellectueel. Dus ik wilde absoluut niet op hen lijken. Ik vond ze nogal zielig. Ik wilde niet eens nadenken over hun meningen. Voor mij leken religieuze mensen zich niet bezig te houden met wat ik beschouwde als ‘de echte wereld’. Religieuze mensen leefden in een soort vreemde fantasiewereld. Niet alleen mensen die pro-life waren, maar alle religieuze mensen waren wat mij betreft mafkezen. Zo’ dacht ik vroeger dus ongeveer.

EEN ANDERE OVERLOPER

De arts Kathi Aultman getuigde tegen abortus voor een hoorzitting van een gerechtelijk commissie van de Senaat op 15 maart 2016. Dr. Aultman was niet altijd tegen abortus. Ze voerde persoonlijk abortussen uit tijdens het eerste en tweede trimester [van de zwangerschap] en onderging er zelf een. Ze kwam in de abortusindustrie met een vergelijkbaar wereldbeeld als dat van Linda Couri. Hier is haar opgenomen getuigenis:

Toen ik de medische opleiding begon, geloofde ik dat de beschikbaarheid van abortus op aanvraag een kwestie van vrouwenrechten was. Ik vond dat een vrouw baas moest zijn over haar lichaam en niet gedwongen moest worden een kind te dragen dat ze niet wilde. Mijn toewijding aan vrouwenkwesties werd versterkt toen ik werd blootgesteld aan de discriminatie die eigen was aan de medische opleiding met verblijf in die tijd, en aan de benarde situatie van de armoedige vrouwen die we in ons programma hebben geholpen. Ik geloofde ook dat het verkeerd was om ongewenste kinderen op een overbevolkte wereld te zetten, waar ze waarschijnlijk verwaarloosd of misbruikt zouden worden.

Vervolgens legde ze de commissie uit hoe ze een ontsluitings- en afzuigingsopleiding kreeg voor de uitvoering van tweede trimester ingrepen. Ze legde uit: “de foetus wordt verbrijzeld en in stukken weggehaald.” Om haar getuigenis verder volledig te begrijpen verwijs ik naar mijn vorige artikel, waarin ik citeerde uit de BabyCentre, een populaire Britse website die, week voor week, de ontwikkeling van conceptie tot geboorte beschrijft. De volgende beschrijving is er voor week tien:

Uw baby is nu officieel een foetus! Hij is klaar voor groei en zal de komende drie weken meer dan verdubbelen in grootte. Uw baby slikt nu en schopt, en alle belangrijke organen zijn volledig ontwikkeld. We zien nu ook meer kleine details verschijnen, zoals vingernageltjes en wat pluizig haar op het hoofdje. De geslachtsorganen van uw baby beginnen zich te ontwikkelen. Op uw echografie, die binnenkort zou moeten plaatsvinden, is misschien te zien of u een jongen of een meisje gaat krijgen (“Your Pregnancy at 10 Weeks.” , BabyCentre.co.uk, november 2016).

De tiende week is nog steeds het eerste trimester, dus wanneer dr. Aultman spreekt over het tweede trimester, werkt ze met een baby wiens belangrijkste organen volledig ontwikkeld zijn. Hier volgt meer van haar schokkende getuigenis voor de Amerikaanse Senaat:

Na elke procedure moest ik het weefsel zorgvuldig onderzoeken om er zeker van te zijn dat er niets was achtergebleven van al de lichaamsdelen dat een infectie of bloeding kon veroorzaken. Ik was gefascineerd door de kleine, maar perfect gevormde darmen, nieren en andere organen en ik genoot ervan om hun verbazingwekkende cellulaire details onder de microscoop te bekijken. Ik besef dat het moeilijk voor te stellen is dat iemand dat kan doen en tegelijk zo afstandelijk kan zijn, maar door mijn opleiding en conditionering leek een menselijke foetus niet anders dan de kippenembryo’s die ik op college ontleedde. Ik kon ze met strikt wetenschappelijke belangstelling bekijken zonder enige emotie waarmee ik normaal gesproken naar een baby zou kijken. Ik was niet harteloos; ik was gewoon opgeleid om dingen als samengestelde delen te zien. Als er een vrouw binnenkwam met een miskraam of een doodgeboorte en zij de baby had gewild, was ik samen met haar overstuur en voelde ik haar pijn. Het verschil in mijn hoofd was of de baby gewenst of ongewenst was.

Maar, net als anderen, kreeg dr. Aultman haar eigen gewetenscrisis: “Ik heb persoonlijk geen zorgen of spijt gehad over het feit een abortus te hebben ondergaan totdat ik mijn eerste kind kreeg. Op dat moment rouwde ik om het kind dat er had kunnen zijn.” Ze somt drie verschillende incidenten op na de geboorte van haar kind waardoor ze de overeenkomst begon te zien tussen een foetus en een kind. Pas toen begon ze tot besef te komen van de waarde van het betrokken menselijk leven.

Deze voorbeelden staan niet op zichzelf. Dr. Aultman getuigde: “Ik kwam er later achter dat maar weinig artsen voor lange tijd abortussen kunnen uitvoeren. . . . Hoewel veel mensen een abortus beschouwen als slechts het verwijderen van een klomp weefsel, weet de aborteur precies wat hij of zij doet, omdat ze de lichaamsdelen na elke ingreep moeten tellen. Uiteindelijk beginnen ze tot besef van de waarheid te komen en als ze een geweten hebben kunnen ze dit niet langer doen.”

Volgens een aantal onderzoeken is de millenniumgeneratie momenteel het meest van alle groepen pro-life, maar ze bekijken dit niet vanuit een religieus perspectief. Dankzij technologie die ons in staat stelt om in een vroeg stadium in de baarmoeder te kijken, zijn zij, zonder het te beseffen, tot dezelfde conclusie gekomen als een oude koning die het Goddelijke de eer gaf voor het wonder van het leven: “Want Ú hebt mijn nieren geschapen, mij in de schoot van mijn moeder geweven. Ik loof U omdat ik ontzagwekkend wonderlijk gemaakt ben; wonderlijk zijn Uw werken, mijn ziel weet dat zeer goed”(Psalm 139:13-14).

OMGAAN MET HET TRAUMA

De Bijbel praat de levens van zijn helden niet goed – ze worden erin op eerlijke wijze weergegeven . We leren over de gezindheid van God en Zijn compassie voor ons door hun leven. Twee personen springen eruit als voorbeelden van Gods liefde, compassie en bereidheid om iedereen te accepteren die oprecht berouw toont over fouten uit het verleden. De eerste is een man, genaamd Saulus, die genadeloos de jonge christelijke Kerk vervolgde.

Saulus, wiens naam uiteindelijk veranderd werd in Paulus, belijdt wat voor man hij was voorafgaand aan zijn moment van waarheid. “. . . Ik heb velen van de heiligen in de gevangenis opgesloten, nadat ik daartoe volmacht van de overpriesters gekregen had; en als zij gedood werden, stemde ik daarmee in. En in alle synagogen heb ik hen dikwijls gestraft en gedwongen te lasteren; en ik trad in razende woede tegen hen op en vervolgde hen zelfs tot in de buitenlandse steden” (Handelingen 26:10-11). Wat veroorzaakte de ommekeer die plaatsvond in het leven van Saulus?

Op weg naar Damascus werd Saulus neergeslagen en raakte hij verblind door een groot licht. Hij kon drie dagen niet zien. Aan het eind daarvan stuurde God Ananias om voor hem te bidden en hem de handen op te leggen: “En meteen vielen hem als het ware schellen van de ogen, en onmiddellijk werd hij weer ziende, en hij stond op en werd gedoopt” (Handelingen 9:18). Vanaf die dag af stopte hij met het vervolgen van de Kerk en werd hij een ijverig dienaar van Christus.

De vroegere koning David van Israël is ook iemand die zware zonden beging. Hij raakte verstrikt in overspel en probeerde het vervolgens te bedekken met leugens en moord. Zijn moment van waarheid kwam toen de profeet Nathan hem confronteerde met dit verachtelijke gedrag (2 Samuel 12).

David kwam tot besef van de ernst van zijn zonden, beleed ze en had er diep berouw over. Psalm 51 geeft zijn gebed van berouw tot God weer. Hij erkende dat niets van wat hij kon doen zijn vroegere daden kon veranderen. Hij besefte dat offers en boetedoening als middel om zijn lei schoon te vegen niets voor God betekenden. Hij schreef: “Want U vindt geen vreugde in offers, anders zou ik ze brengen, in brandoffers schept U geen behagen. De offers voor God zijn een gebroken geest; een verbrijzeld en verslagen hart zult U, o God, niet verachten” (Psalm 51:18-19).

David besefte hoe machteloos hij was en dat alleen God de smet van de zonde kan wegnemen. Een andere psalm van hem zegt: “Welzalig is hij van wie de overtreding vergeven, van wie de zonde bedekt is. Welzalig de mens wie de HEERE de ongerechtigheid niet toerekent . . .” (Psalm 32:1-2).

Uiteindelijk heeft God ons de gave van Zijn Zoon gegeven, en daarmee een duidelijke weg naar vrijheid van de schuld van zonde. Zoals de apostel Petrus uitlegt: “. . . u [bent] niet met vergankelijke dingen, zilver of goud, vrijgekocht . . . van uw zinloze levenswandel, die u door de vaderen overgeleverd is, maar met het kostbaar bloed van Christus . . .” (1 Petrus 1:18-19). En de apostel Johannes zegt ons: “Als wij onze zonden belijden: Hij is getrouw en rechtvaardig om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid” (1 Johannes 1:9).

Bernard Nathanson was een belangrijk instrument in het verkopen van toegestane abortus aan Amerika. Hij stond aan de basis van en bouwde een financieel imperium in een ‘moordindustrie’, die direct of indirect verantwoordelijk was, volgens zijn eigen berekening, voor zo’n 75.000 piepjonge levens waar vroegtijdig een eind aan werd gemaakt. Maar de laatste jaren van zijn leven gebruikte hij om te proberen de uitspraak [van het Supreme Court] waarvoor hij zo instrumenteel was geweest om die tot stand te brengen, terug te draaien – een uitspraak die, zoals hij toegaf, was gebaseerd op leugens en misleiding waarin hij een rol had gespeeld die te verspreiden. Nathanson had een joodse achtergrond en karakteriseerde zichzelf als een atheïstische Jood. Hij was een man gekweld door schuldgevoelens, en tien jaar nadat hij een pro-life pleitbezorger werd, zocht hij vergeving in het christendom.

Carol Everett, Norma McCorvey, Linda Couri en vele, vele anderen hebben het licht gezien. Bij dr. Nathanson, Levatino en Aultman zijn de ‘schellen van hun ogen gevallen.’ Vrouwen hebben spijt gekregen van eerdere beslissingen. Mannen betreuren ook hun aandeel in het onder druk zetten van vrouwen om de levens te vernietigen die zij droegen. Afgezien van abortus is het belangrijk voor ons allemaal om onze eigen zonden te erkennen en te weten dat een liefhebbende God bereidwillig is te vergeven.

We nemen allemaal verkeerde beslissingen, maar wat we doen nadat we onze fouten hebben erkend, is het belangrijkste. Toen Paulus besefte dat de richting die hij uitging in feite de verkeerde was, kwam hij tot inkeer en liet hij zich dopen. Het Bijbelse verslag laat ons zien dat zijn schuld uit het verleden was verwijderd. Evenzo kreeg koning David, ondanks zijn afgrijselijke zonden, berouw en ontving hij vergeving. God zal hetzelfde doen voor ieder van ons. Het doet er niet toe hoe vreselijk onze keuzes zijn geweest, God zal ons vergeven als wij Zijn oplossing voor het probleem zoeken!

Als u graag advies wil, vraag dan via de website een gesprek aan en zult in contact gebracht worden met een dienaar die het beste met u voor heeft. Leef niet met onopgeloste schuld terwijl er een oplossing voorhanden is. Leer meer over het grote potentieel dat God voor u in petto heeft. En of abortus nu wel of niet een deel van uw verleden uitmaakt, we hebben drie gratis bronnen die u behulpzaam kunnen zijn: twee boekjes:  Behoort u gedoopt te worden en Uw uiteindelijke bestemming, en onze tv-uitzending getiteld “Tiny Fingers and Toes” [Engelstalig]. U kunt beide boekjes vinden op wereldvanmorgen.nl en de tv-uitzending op tomorrowsworld.org.. Alles wat we aanbieden is gratis.