Artikelen

Zeventig jaar geleden publiceerde historicus Isaiah Berlin een opstel met de titel “De egel en de vos”, waarin hij voortborduurde op een gezegde van de oude Griekse dichter Archilochus dat luidt: ‘de vos weet veel dingen, maar de egel weet één groot ding’. In zijn boek Good to Great uit 2001 gebruikte bedrijfsanalist Jim Collins dit concept om uit te leggen waarom sommige bedrijven uitmuntend zijn, terwijl andere enkel en alleen goed zijn.

Ik herinner me dat ik halverwege de jaren zeventig toen ik een tiener was getuige was van een verbijsterend fenomeen. Gary Dahl, een reclamemaker uit Californië bracht op de markt en verkocht wat hij 'het perfecte huisdier' noemde: de Pet Rock [‘huisdiersteen’]. Verpakt in een kleine kartonnen doos

Hebt u de verschuiving opgemerkt? Hebt u zich afgevraagd of u zich dingen verbeeldt? Onderzoek heeft uitgewezen dat dat niet zo is: Mensen beginnen elkaar echt meer te haten.

De geest van de moderne tijd lijkt, tenminste als u veel aandacht besteedt aan nieuws en sociale media, er een te zijn van protesten en megafoons, agressie en brutale eisen – waar de luidste en de meest extreme vaak hun zin lijken te krijgen. Gods woord leert echter een veel betere manier en benadrukt een deugd die, hoewel niet erg veelvoorkomend op dit moment in de geschiedenis, toch uitermate profijtelijk zou zijn voor iedereen in de samenleving: zachtmoedigheid.

Ragnarök, of de ‘Godenschemering’ – als Götterdämmerung aangekondigd in de opera van de componist Richard Wagner ̶ staat bij het grote publiek misschien bekend als een populaire superheldenfilm, maar hoeveel weten zijn ware oorsprong? Dit verhaal uit de heidense Noorse mythologie beschrijft een reeks natuurrampen en een grote strijd die resulteert in de dood van verschillende goden en het einde van de wereld brengt, waarna de aarde opnieuw wordt geboren.

Vanaf volgende maand verandert het aantal Tomorrow’s World magazines dat u elk jaar ontvangt. Laat me uitleggen hoe wij bij Tomorrow's World de dupe van ons eigen succes zijn.

Het kan op een zo 'onschuldige' manier beginnen. Gewoon een oogopslag, een snelle blik ̶ een schok van opwinding. En dan nog een keer kijken. Een moment van nieuwsgierigheid verandert in een fascinatie. Je wordt ingezogen, totdat je wegzinkt in drijfzand van schaamte en schuldgevoel. Eén keer wordt twee, dan drie. Een minuut wordt een uur. Een tijdelijke afleiding wordt een zich herhalende gewoonte die maanden en jaren kan voortduren.

De nieuwslezer Tom Brokaw beschreef de mannen en vrouwen die de Grote Depressie doorstonden en de Tweede Wereldoorlog overleefden als 'The Greatest Generation' [De beste generatie]. Sommige van haar leden moesten zich verplaatsen vanwege de Amerikaanse 'Dust Bowl' , vereeuwigd in John Steinbeck's The Grapes of Wrath [De druiven der gramschap]. Na de ontberingen en het bloedbad van de jaren '30 en '40 hielpen ze bij de wederopbouw en het weer in elkaar zetten van de wereld. Dat was de generatie van mijn ouders. Het leven was vaak hard en ze stonden voor veel uitdagingen.

Kinderen veranderen zo snel. Een pasgeboren baby begint te kruipen, daarna te lopen en uiteindelijk te rennen – en als ik terugkijk, lijkt het allemaal van de ene op de andere dag te gebeuren. Terwijl ze door elke fase gaan, brengen onze kleine kinderen ons vreugde en plezier. Hun blik van verbazing als ze beseffen dat ze helemaal alleen op hun mollige beentjes staan is onbetaalbaar en hun opwinding bij een simpel spel als verstoppertje met mama of papa kan de definitie van pure pret lijken.

Wat is de zin van het leven? Weet u het? Kan het u wel schelen?

Filosofen hebben duizenden jaren over deze vraag nagedacht en gedebatteerd. Toch is het debat nog lang niet voorbij en blijft het omgeven door een enorme en steeds groeiende hoeveelheid ideeën en overtuigingen. Moeten we zelf de zin van het leven definiëren of delen we een groter doel voor ons bestaan? Het antwoord blijft betwistbaar.